..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή

γυρνάς και μου λες :

"ζωή φτιαγμένη από ζάχαρη
τόσο γλυκιά μα τόσο εύθραυστη
σα πικραμύγδαλο πικρή
σα μέταλλο σκληρή
η ευτυχία καλά κρυμμένη μέσα στο κελί
εκεί που κρύβεται και το κλειδί..."
"μα ποιο κλειδί?"
κρατιέμαι όμως,και δεν ρωτώ..
το προσπερνώ και το δάκρυ σου κοιτώ..
άραγε φταίει το κλειδί και για αυτό?