σκέψεις..

εδώ μπορείς να σφυρίζεις ελεύθερα
εδώ μπορείς να τραγουδάς εύθυμες μελωδίες
 όσο δυνατά ή μπάσα κι αν θες
εδώ μπορείς να χορεύεις σε όποιον ρυθμό κι αν λαχταράς
μπορείς ακόμα να κλείσεις τα μάτια,να αφήσεις τη χορδή ανάμεσα στο στήθος σου να χτυπάει δυνατά,σαν άστρο που σβήνει και να ονειρευτείς!αφού τα όνειρα πρέπει να τ' αγγίζουμε και όχι να τα χαζεύουμε!κάνε ένα βήμα μπροστά και θα δεις ότι εδώ είσαι ελεύθερος!τίποτα δεν έχει σημασία!το παρελθόν και το μέλλον είναι ξεχασμένα!
το μόνο που μετρά είναι το τώρα!
εδώ είναι ο κόσμος ο μαγικός με μοναδικές στιγμές και αξέχαστες εικόνες!
το μόνο που μετρά είναι το τώρα!

γένους ουδετέρου

άνθρωποι.άνθρωποι.άνθρωποι.

 όπου και αν γυρίσεις ανθρώπους θα αντικρίσεις.

φυσιολογικό μα όχι υποφερτό.

είναι βαρύς ο σάκος του ανθρώπου.

η ψυχή του σε θάλασσα με κύματα μοιάζει.

η λογική του σε σπηλιά χωρίς αρκετό φως.

η καρδιά του σαν ηφαίστειο με συχνές εκρήξεις.

άνθρωπος δεν γεννιέσαι!άνθρωπος γίνεσαι!

ορισμένοι γίνονται αβοήθητα σπουργίτια.

κάποιοι μεταλλάσσονται σε μαύρες νυχτερίδες.

άλλοι μετατρέπονται σε πολύχρωμες πεταλούδες.

και άλλοι παραμένουν ένα τίποτα!

ακατάρτιστοι πνευματικοί κόσμοι.

κόσμοι που διακρίνονται από καθαρό μάτι.

κόσμοι που προκαλούν φόβο.

κόσμοι ικανοί για οτιδήποτε τρελό.

κόσμοι τρομακτικά επικίνδυνοι.

άνθρωποι με μόνο σκοπό την ευτυχία.

μια ευτυχία πλαστή και όχι αληθινή.

ευτυχία βγαλμένη από ηδονή.

ψεύτικοι άνθρωποι!

άνθρωποι κενοί!

άνθρωποι.άνθρωποι.άνθρωποι.

όπου και αν γυρίσεις ανθρώπους θα αντικρίσεις.

φυσιολογικό μα όχι υποφερτό.

άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

αιωρούμενη φιγούρα του σύμπαντος...

Η ευτυχία που τώρα ζω είναι η συνέπεια της δύναμης που τότε κατείχα!
Δύναμη γεννημένη από εγωισμό και απέχθεια!
Εγωισμό από τους αστερισμούς μου και απέχθεια από τους ανθρώπους.
Άνθρωποι τόσο υλιστές με κύριο χαρακτηριστικό τους το συμφέρον..
Έψαχνα αυτή την αφορμή για να εμφανιστεί η κρυμμένη μου δύναμη σε όλο της το μεγαλείο.
'Οπως κάνουν τα άγρια ζώα της ζούγκλας,δείχνουν τα δόντια τους προκειμένου να μην τα πλησιάζεις από το φόβο σου..

Αναπολώντας..

Περνούσαμε ωραία μαζί..
Αναπολώ εκείνες τις εκατοντάδες χιλιάδες στιγμές που προσπαθούσαμε να αναλύσουμε τις πράξεις των "άσεμνων" αγοριών,πίνοντας τον πρωινό μας καφέ στο αγαπημένο κουλτουριάρικο καφέ της πλατείας,αφού το είχαμε σκάσει,για ακόμα μια φορά,από το σχολείο.Ατίθασα νιάτα,σου λέω!!  Γελούσαμε πολύ τότε..  Κάναμε αμέτρητες πλάκες..  Περπατούσαμε χωρίς προορισμό..   Ζούσαμε κάθε στιγμή!   Ανέμελοι καιροί..   Χρόνια μαθητικά και όχι φοιτητικά.  Ποτέ δεν θα τα ξεχάσω!! Στιγμές δυνατές και καθαρές. Χαρούμενα πρόσωπα. Πρόσωπα γεμάτα ενθουσιασμό και ελπίδα. Δίναμε όρκους αιώνιας φιλίας και σχεδιάζαμε το μέλλον όλες μαζί. Ένα κοινό παραμυθένιο μέλλον.  Αν μία εγκατέλειπε τις υπόλοιπες ο πόνος θα ήταν αβάσταχτος..Όμως έτσι είναι αυτές οι φιλίες.. Οι δρόμοι πάντα κάπου χωρίζουν και τα δάκρυα θολώνουν την όραση.. Η καρδιά πάει να σπάσει! Τρελαίνεσαι..Αλλά γνωρίζεις πως κάθε αληθινή φιλία κρατάει όσα εμπόδια κι αν υποστεί κι όσα χιλιόμετρα και αν την χωρίζουν.. Ξέρεις ότι είναι αδύνατο να καταστραφούν έτσι τόσα "όνειρα"...

...όλα μοιάζουν σα ξεθωριασμένη παλιά φωτογραφία
μέχρι και το είδωλο μου στον καθρέπτη έχει θολώσει..
είπα θα τ' αντέξω και άντεξα!
οι ευχές έγιναν πουλιά και τα πουλιά σκοτώθηκαν στο κυνήγι.
πουλιά με φτερά σα τα φτερά της αγάπης που σου κόβουν τα πόδια και δεν μπορείς μετά να ορθοποδήσεις.
τ'αφησα όλα και όλα έγιναν μια πληγή.
το εισιτήριο για μακριά το είχα και το άφησα στο έλεος τις βροχής..
μιας βροχής που τώρα κάθομαι και ακούω.αφού είναι το μόνο που έχω τη δύναμη να κάνω..

και έτσι χάθηκε η ελπίδα..

Το δάσος είναι μεγάλο.Τα μονοπάτια περίπλοκα.Θαρρώ πως και το φως λιγοστεύει.Την ελπίδα ψάχνω.Στο βάλτο του δάσους παράπεσε,παρέα με την προσμονή.Τις θέλω πίσω!Πανωφόρι δεν φορώ και ο λεβάντες φυσάει όλο και πιο επίμονα,είναι οργισμένος και αυτός.Όλα είναι σκοτεινά πια..Τον βάλτο δεν θα καταφέρω να βρω για να ζητήσω πίσω την ελπίδα και την προσμονή.Ας πάρω τον δρόμο της επιστροφής και ας αγναντεύσω την ανατολή του ηλίου τώρα που ο υπόλοιπος κόσμος ακόμα κοιμάται..Ούτως ή άλλως όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις!

Άμυνά μου είναι τα αγκάθια της καρδιάς μου

ξεπρόβαλαν αργά και δειλά
μέρα που ο ουρανός είχε το χρώμα των ματιών σου.

Όπλο της αιωνιότητας
σημάδι πόνου
αποτέλεσμα πληγής ακόμα ανοιχτής .

Εγώ εδώ θα κάθομαι και αργότερα..
αναπολώντας το χθες και σχεδιάζοντας το αύριο.
Εδώ δίπλα στο κύμα,
εδώ δίπλα στην ελπίδα.
Κι αν θες πέρνα για μια βουτιά στην ταραγμένη θάλασσα,
μα πρέπει να θυμηθείς τα αγκάθια της καρδιάς μου.

Δάκρυ

Συννεφιασμένο απόγευμα..
Και η φύση κλαίει μαζί μου.
Τα δάκρυα μου,ασήκωτα πάνω στα μαγουλά μου,χύνονται ποτάμι και γίνονται ένα με τις βαριές στάλες νερού από τα ουράνια.
Οι ουρανοί κλαίνε για το στεναγμό μου.
Επιτέλους!
Κάποιος πονάει μαζί μου!Κάποιος ξεσπά όταν ξεσπώ!
Και τώρα..τέλος!
Τέλος τα υγρά μάτια,τέλος οι αλμυρές ουρανοσταλμένες σταγόνες..
Τα δάκρυα είναι όνειρα,όνειρα ανεκπλήρωτα,όνειρα πολυταξιδεμένα σε άλλες διαστάσεις..Σε ουράνιες διαστάσεις!

Μελωδία Ψυχής: ..και όταν σε ρωτώ για τη ζωήγυρνάς και μου λες :...

Μελωδία Ψυχής: ..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή
γυρνάς και μου λες :...: "..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή γυρνάς και μου λες :'ζωή φτιαγμένη από ζάχαρη τόσο γλυκιά μα τόσο εύθραυστη σα πικραμύγδαλο πικρή σα μέταλλο σ..."

..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή

γυρνάς και μου λες :

"ζωή φτιαγμένη από ζάχαρη
τόσο γλυκιά μα τόσο εύθραυστη
σα πικραμύγδαλο πικρή
σα μέταλλο σκληρή
η ευτυχία καλά κρυμμένη μέσα στο κελί
εκεί που κρύβεται και το κλειδί..."
"μα ποιο κλειδί?"
κρατιέμαι όμως,και δεν ρωτώ..
το προσπερνώ και το δάκρυ σου κοιτώ..
άραγε φταίει το κλειδί και για αυτό?