πες μου πώς..

άνθρωποι για άνθρωποι
αιώνες πίσω
σε διλήμματα και αγκουσίες
βρέθηκαν

άνθρωποι τσουρακισμένοι
αλλά συνάμα θαρραλέοι

εγώ εκείνους ρωτώ
πώς
πώς ανταπεξήλθαν
πώς

το τέλος της αρχής

ο ουρανός άστραψε
και η ησυχία έσπασε
το κόκκινο μπαούλο άνοιξε
εγώ έφυγα
και εσύ ήρθες


άνοιξε πριν από το τώρα
και ύστερα από το μετά


τα μάτια έκλεισαν
και η σκέψη ταξίδευσε
το κόκκινο μπαούλο ξεκλειδώθηκε
εκείνο αποσύρθηκε
και εκείνη επικράτησε

ελπίδα

μα πως να το πω αυτό
αυτό που συμβαίνει;

μα τι είναι εκείνο
εκείνο που σιγοτρέχει;

είναι άραγε μαγικό
ή κάτι φυσιολογικό;

μήπως κάποιο θαύμα
θαύμα Χριστουγέννων;

Ένα κάποιο κρίμα

Απρόσμενα και ξαφνικά
εκείνη τη μέρα
ο ουρανός απέκτησε ένα ακόμη αστέρι

Άδικα και γρήγορα
υψώθηκε πριν βραδιάσει
όταν ακόμη η γη φωτιζόταν από ηλιαχτίδες ήλιου

Λαμπερό να' σαι πάντα
να με βλέπεις
να προσέχεις
να μ' ακούς
κι τώρα
..πέτα!

οι άλλοι

κάποιοι έρχονται κάποιοι φεύγουν
άλλοι περπατούν κ' άλλοι τρέχουν
ορισμένοι φωνάζουν ορισμένοι σωπαίνουν
μερικοί παραμονεύουν μερικοί διασκεδάζουν

τελικά όλοι διψούν και πεινούν
όλοι ζουν και πεθαίνουν

κατοικούν σε ένα κόσμο όπου όλα πετάν
τίποτα όμως δεν πιάνεται

σ' έναν κόσμο
όπου τα ψάρια δεν κατάφεραν να κολυμπήσουν
τα άλογα να τρέξουν
και τα πουλιά να πετάξουν

ακόμη..




ακροβάτες

ακροβάτες σε τεντωμένο σκοινί
ισορροπούν στο κενό
δίχως δίχτυ προστασίας
το κοινό από απόσταση κοιτούν
*φαίνονται τόσο ξένοι*
προσπάθεια τους μία
η απόδειξη πως είναι ακόμα ζωντανοί
*φαίνονται τόσο αδύναμοι*
η ζωή ή ο θάνατος τους
έγνοια κανενός δεν είναι
όλοι θα συνεχίσουν μπροστά
*φαίνονται τόσο αχάριστοι*
εκείνοι πίσω θα μείνουν..

ο μοναδικός μου

συντροφιά μοναδική έχω.
την χρειάζομαι..

*το μονοπάτι φαίνεται μακρύ
και το κρύο τσουχτερό
αν έβρισκα και τον χάρτη..
αλλά πού..
αυτά συμβαίνουν μόνο στους τυχερούς*

τουλάχιστον δεν φοβάμαι.
έχω στήριγμα,δεν είμαι μόνη.
γνωρίζω καλά τον συνταξιδιώτη μου.
αυτός δεν πρόκειται να με προδώσει
αλλά μόνο να με βοηθήσει
ούτε να με μαχαιρώσει
αυτός με νοιάζεται
είναι ο αιώνιος φίλος μου..
ο μοναδικός μου!
ο εαυτός μου!

ταξιδεύονας..

..η ματιά μου κολλημένη στη φανταστική πραγματικότητα..
ταξιδεύω!
τόποι γνωστοί και απόμεροι
μοιάζει αληθινό..
ζω!αναπνέω!
..όμως κλαίω..
παράτησα την πραγματικότητα για τα όνειρα
με μάγεψαν!με εγκλώβισαν!
χάνω..

Σημάδια

έναν κεραυνό,μόνο,παρακαλώ
έστω μιαν αστραπή
μια στάλα νερού ουρανού φερμένη
τουλάχιστον μια ζωγραφιά σύννεφων

κίνητρο μέσα από φυσικό σημάδι ζητώ
μόνο ένα αρκεί..

κόσμοι μαγικοί

το ραβδί της σηκώνει
τα φτερά της απελευθερώνει
το μυαλό της συγκεντρώνει
η καλή η μάγισσα

τη σκούπα της κρατάει
το καπέλο της φοράει
το φίλτρο της κοιτάει και γελάει
η κακιά η μάγισσα

μέρη φωτεινά
μέρη σκοτεινά
το καλό και το κακό

πεταλούδες μικρές
νυχτερίδες τρομερές
το άσπρο και το μαύρο

δάσος μαγικό
κάστρο μοναδικό
μάγισσες δυο

Χαραμάδες

Η τοποθεσία του παραθύρου άλλαξε..Τα ανοίγματα ανάμεσα στα κάγκελα του,όμως,δεν φάρδυναν.
Η μόνη διαφορά,από τότε,είναι η θέα που τώρα αντικρίζω..
Ένα πάρκο!
Με πολλά δέντρα κι παιχνίδια αλλά κ'αυτό το περιφράζουν κάγκελα.
Μικρές αθώες ψυχές είναι χαρούμενες παίζοντας.
Ακόμα δεν γνωρίζουν τίποτε για τον αληθινό κόσμο.
Είναι ήρεμες!
Κάποτε όλοι ήμασταν στη θέση αυτών.
Τότε ήταν καλύτερα από τώρα.
Τώρα συνεχίζω να τις χαζεύω ανάμεσα από τις μικρές χαραμάδες του παραθύρου.
Ούτε τον ήλιο δεν μπορώ να αντικρίσω πια!

όπως πρώτα...

οι έγχρωμες νότες πάλλονται στην ατμόσφαιρα
  ταράζουν την ησυχία
η φλόγα χορεύει στο μυστικό ρυθμό του τραγουδιού
  παίρνει αλλόκοτες μορφές

το κρασί έχει την ίδια απροσδιόριστη γεύση
  η οξύτητα κυριαρχεί
όπως πρώτα...

η σελήνη παίζει κρυφτό με τ'αστρα
περίεργες συναστρίες
ο ιδιόρρυθμος αγέρας ταράζεται,κ'αυτός
μαγεύτηκε απ'τα άστρα
τα ξερά δέντρα κοντεύουν να αγγίξουν τη σελήνη
θα την τρυπήσουν
όπως πρώτα...

καχυποψία,φόβος,προσμονή,περιέργεια
όλα όπως πρώτα...

...

"Αλλά σαν όνειρο λίγο κρατά η ακριβή μας νιότη
και τα πικρά και άσχημα γηρατειά γοργά
πάνω από το κεφάλι μας κρεμιούνται μισητά
και περιφρονημένα,π' αγνώριστο τον άνθρωπο τον κάνουν
τυλίγοντάς τον και τα μάτια του και το μυαλό του θαμπώνουν."

σκέψεις..

εδώ μπορείς να σφυρίζεις ελεύθερα
εδώ μπορείς να τραγουδάς εύθυμες μελωδίες
 όσο δυνατά ή μπάσα κι αν θες
εδώ μπορείς να χορεύεις σε όποιον ρυθμό κι αν λαχταράς
μπορείς ακόμα να κλείσεις τα μάτια,να αφήσεις τη χορδή ανάμεσα στο στήθος σου να χτυπάει δυνατά,σαν άστρο που σβήνει και να ονειρευτείς!αφού τα όνειρα πρέπει να τ' αγγίζουμε και όχι να τα χαζεύουμε!κάνε ένα βήμα μπροστά και θα δεις ότι εδώ είσαι ελεύθερος!τίποτα δεν έχει σημασία!το παρελθόν και το μέλλον είναι ξεχασμένα!
το μόνο που μετρά είναι το τώρα!
εδώ είναι ο κόσμος ο μαγικός με μοναδικές στιγμές και αξέχαστες εικόνες!
το μόνο που μετρά είναι το τώρα!

γένους ουδετέρου

άνθρωποι.άνθρωποι.άνθρωποι.

 όπου και αν γυρίσεις ανθρώπους θα αντικρίσεις.

φυσιολογικό μα όχι υποφερτό.

είναι βαρύς ο σάκος του ανθρώπου.

η ψυχή του σε θάλασσα με κύματα μοιάζει.

η λογική του σε σπηλιά χωρίς αρκετό φως.

η καρδιά του σαν ηφαίστειο με συχνές εκρήξεις.

άνθρωπος δεν γεννιέσαι!άνθρωπος γίνεσαι!

ορισμένοι γίνονται αβοήθητα σπουργίτια.

κάποιοι μεταλλάσσονται σε μαύρες νυχτερίδες.

άλλοι μετατρέπονται σε πολύχρωμες πεταλούδες.

και άλλοι παραμένουν ένα τίποτα!

ακατάρτιστοι πνευματικοί κόσμοι.

κόσμοι που διακρίνονται από καθαρό μάτι.

κόσμοι που προκαλούν φόβο.

κόσμοι ικανοί για οτιδήποτε τρελό.

κόσμοι τρομακτικά επικίνδυνοι.

άνθρωποι με μόνο σκοπό την ευτυχία.

μια ευτυχία πλαστή και όχι αληθινή.

ευτυχία βγαλμένη από ηδονή.

ψεύτικοι άνθρωποι!

άνθρωποι κενοί!

άνθρωποι.άνθρωποι.άνθρωποι.

όπου και αν γυρίσεις ανθρώπους θα αντικρίσεις.

φυσιολογικό μα όχι υποφερτό.

άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

αιωρούμενη φιγούρα του σύμπαντος...

Η ευτυχία που τώρα ζω είναι η συνέπεια της δύναμης που τότε κατείχα!
Δύναμη γεννημένη από εγωισμό και απέχθεια!
Εγωισμό από τους αστερισμούς μου και απέχθεια από τους ανθρώπους.
Άνθρωποι τόσο υλιστές με κύριο χαρακτηριστικό τους το συμφέρον..
Έψαχνα αυτή την αφορμή για να εμφανιστεί η κρυμμένη μου δύναμη σε όλο της το μεγαλείο.
'Οπως κάνουν τα άγρια ζώα της ζούγκλας,δείχνουν τα δόντια τους προκειμένου να μην τα πλησιάζεις από το φόβο σου..

Αναπολώντας..

Περνούσαμε ωραία μαζί..
Αναπολώ εκείνες τις εκατοντάδες χιλιάδες στιγμές που προσπαθούσαμε να αναλύσουμε τις πράξεις των "άσεμνων" αγοριών,πίνοντας τον πρωινό μας καφέ στο αγαπημένο κουλτουριάρικο καφέ της πλατείας,αφού το είχαμε σκάσει,για ακόμα μια φορά,από το σχολείο.Ατίθασα νιάτα,σου λέω!!  Γελούσαμε πολύ τότε..  Κάναμε αμέτρητες πλάκες..  Περπατούσαμε χωρίς προορισμό..   Ζούσαμε κάθε στιγμή!   Ανέμελοι καιροί..   Χρόνια μαθητικά και όχι φοιτητικά.  Ποτέ δεν θα τα ξεχάσω!! Στιγμές δυνατές και καθαρές. Χαρούμενα πρόσωπα. Πρόσωπα γεμάτα ενθουσιασμό και ελπίδα. Δίναμε όρκους αιώνιας φιλίας και σχεδιάζαμε το μέλλον όλες μαζί. Ένα κοινό παραμυθένιο μέλλον.  Αν μία εγκατέλειπε τις υπόλοιπες ο πόνος θα ήταν αβάσταχτος..Όμως έτσι είναι αυτές οι φιλίες.. Οι δρόμοι πάντα κάπου χωρίζουν και τα δάκρυα θολώνουν την όραση.. Η καρδιά πάει να σπάσει! Τρελαίνεσαι..Αλλά γνωρίζεις πως κάθε αληθινή φιλία κρατάει όσα εμπόδια κι αν υποστεί κι όσα χιλιόμετρα και αν την χωρίζουν.. Ξέρεις ότι είναι αδύνατο να καταστραφούν έτσι τόσα "όνειρα"...

...όλα μοιάζουν σα ξεθωριασμένη παλιά φωτογραφία
μέχρι και το είδωλο μου στον καθρέπτη έχει θολώσει..
είπα θα τ' αντέξω και άντεξα!
οι ευχές έγιναν πουλιά και τα πουλιά σκοτώθηκαν στο κυνήγι.
πουλιά με φτερά σα τα φτερά της αγάπης που σου κόβουν τα πόδια και δεν μπορείς μετά να ορθοποδήσεις.
τ'αφησα όλα και όλα έγιναν μια πληγή.
το εισιτήριο για μακριά το είχα και το άφησα στο έλεος τις βροχής..
μιας βροχής που τώρα κάθομαι και ακούω.αφού είναι το μόνο που έχω τη δύναμη να κάνω..

και έτσι χάθηκε η ελπίδα..

Το δάσος είναι μεγάλο.Τα μονοπάτια περίπλοκα.Θαρρώ πως και το φως λιγοστεύει.Την ελπίδα ψάχνω.Στο βάλτο του δάσους παράπεσε,παρέα με την προσμονή.Τις θέλω πίσω!Πανωφόρι δεν φορώ και ο λεβάντες φυσάει όλο και πιο επίμονα,είναι οργισμένος και αυτός.Όλα είναι σκοτεινά πια..Τον βάλτο δεν θα καταφέρω να βρω για να ζητήσω πίσω την ελπίδα και την προσμονή.Ας πάρω τον δρόμο της επιστροφής και ας αγναντεύσω την ανατολή του ηλίου τώρα που ο υπόλοιπος κόσμος ακόμα κοιμάται..Ούτως ή άλλως όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις!

Άμυνά μου είναι τα αγκάθια της καρδιάς μου

ξεπρόβαλαν αργά και δειλά
μέρα που ο ουρανός είχε το χρώμα των ματιών σου.

Όπλο της αιωνιότητας
σημάδι πόνου
αποτέλεσμα πληγής ακόμα ανοιχτής .

Εγώ εδώ θα κάθομαι και αργότερα..
αναπολώντας το χθες και σχεδιάζοντας το αύριο.
Εδώ δίπλα στο κύμα,
εδώ δίπλα στην ελπίδα.
Κι αν θες πέρνα για μια βουτιά στην ταραγμένη θάλασσα,
μα πρέπει να θυμηθείς τα αγκάθια της καρδιάς μου.

Δάκρυ

Συννεφιασμένο απόγευμα..
Και η φύση κλαίει μαζί μου.
Τα δάκρυα μου,ασήκωτα πάνω στα μαγουλά μου,χύνονται ποτάμι και γίνονται ένα με τις βαριές στάλες νερού από τα ουράνια.
Οι ουρανοί κλαίνε για το στεναγμό μου.
Επιτέλους!
Κάποιος πονάει μαζί μου!Κάποιος ξεσπά όταν ξεσπώ!
Και τώρα..τέλος!
Τέλος τα υγρά μάτια,τέλος οι αλμυρές ουρανοσταλμένες σταγόνες..
Τα δάκρυα είναι όνειρα,όνειρα ανεκπλήρωτα,όνειρα πολυταξιδεμένα σε άλλες διαστάσεις..Σε ουράνιες διαστάσεις!

Μελωδία Ψυχής: ..και όταν σε ρωτώ για τη ζωήγυρνάς και μου λες :...

Μελωδία Ψυχής: ..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή
γυρνάς και μου λες :...: "..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή γυρνάς και μου λες :'ζωή φτιαγμένη από ζάχαρη τόσο γλυκιά μα τόσο εύθραυστη σα πικραμύγδαλο πικρή σα μέταλλο σ..."

..και όταν σε ρωτώ για τη ζωή

γυρνάς και μου λες :

"ζωή φτιαγμένη από ζάχαρη
τόσο γλυκιά μα τόσο εύθραυστη
σα πικραμύγδαλο πικρή
σα μέταλλο σκληρή
η ευτυχία καλά κρυμμένη μέσα στο κελί
εκεί που κρύβεται και το κλειδί..."
"μα ποιο κλειδί?"
κρατιέμαι όμως,και δεν ρωτώ..
το προσπερνώ και το δάκρυ σου κοιτώ..
άραγε φταίει το κλειδί και για αυτό?

Γρήγορη Ματιά

φόβοι και πόνοι

ξινό λεμόνι

πονηρές αμαρτίες

μυστήριες αλχημείες


θύσανοι και σωρείτες
της αυγής
θεόρατοι σωρειτομελανίες
της ψυχής

παραδεισένια ουτοπία
του ονείρου
γλυκιά εμπειρία
του σεναρίου

Αστερόσκονη

Τα άστρα λάμπουνε
και αστερόσκονη πετούνε
Τα δυο μου μάτια τα αντικρίζουνε
και με δάκρυα γεμίζουνε
Μα είναι αληθινό!

Ασημένιος ουρανός με δικά μου όνειρα ζωγραφισμένος
Σελήνη με ομίχλη και θολοί πλανήτες
Μα είναι αληθινό!

Άσπρα άλογα,σύνεφα χρυσά τραβούν
και οι νεράιδες φίλτρα χαρίζουν
Μάγοι μυστικοί για μέρη μακρινά τραβούν
και λόγο δεν τους ζητούν
Μα είναι αληθινό!

Παραμύθι μαγικό
Μα είναι αληθινό!

Άγνωστο ταξίδι είναι η ζωή..
Δρόμοι μακρινοί..
δρόμοι απομονωμένοι..
Μονοπάτια δύσβατα..
μονοπάτια δίχως  φως..
Διαδρομές βουβές..
διαδρομές βασανιστικά ατελείωτες..
Άγνωστο ταξίδι είναι η ζωή..

   Η ζωή είναι σαν το σκάκι,ποτέ δεν πρέπει να αφαιρεθείς από το παιχνίδι και να κάνεις λάθος βήμα.Είναι πολύ εύκολο να χάσεις την παρτίδα αν δεν είσαι προσεκτικός και γνώστης του δρόμου που διανύεις.Η σοφία είναι εκείνη που θα σε κρατήσει από το χέρι και θα σου φανερώσει τον δρόμο της νίκης.
   Η σοφία βρίσκεται παντού και πουθενά.Υπάρχει μόνο ανάμεσα στον δεσμό ενός άντρα και μιας γυναίκας.
Ο άντρας έχει αναλάβει να διαφυλάξει τον πλούτο της γνώσης.Ο πλούτος της γνώσης ανέκαθεν ήταν η δύναμη που διατηρούσε το σύμπαν στη θέση του και τα άστρα στη τροχιά τους.Κάθε γυναίκα,από την άλλη,έχει πάρει πάνω της κάτι πιο λεπτοφυές,πιο εύθραυστο,την μεταμόρφωση,την διπλωματικότητα.Χωρίς το οποίο ο πλούτος της γνώσης δεν έχει κανένα νόημα.
Όπως το χώμα έχει ανάγκη από το σπόρο και ο σπόρος έχει ανάγκη το χώμα και το ένα δεν έχει ουσία χώρια από το άλλο,έτσι ακριβώς είναι και η σχέση άντρα-γυναίκας.Όταν ο αρσενικός πλούτος της γνώσης ενωθεί με την γυναικεία μεγαλοφυΐα,"γεννιέται" η σοφία!
  Νομίζω,λοιπόν,πως επιβάλλεται να μπούμε έστω σε μία παρτίδα σκάκι,αφού είναι δυνατό να βγούμε από αυτήν κρατώντας το χρυσό κύπελλο στα χέρια..

..και αν όλα σβήσουν πριν προλάβω να τα αγγίξω?
..και αν όλα είναι ένα παραμύθι με τέλος σκοτεινό και όχι καθαρό?
..και αν ο ήλιος πάψει να λάμπει κάθε πρωί?
..και αν το φεγγάρι σταματήσει να στολίζει πια τα μοναχικά μου βράδια?
..και αν ποτέ ξανά το πρόσωπό σου δεν αντικρίσω?
..και αν μόνη μου μείνω τελικά μέσα στα μπερδεμένα μου όνειρα?
..και αν ποτέ ξανά φως δε δω μες τον σκοτεινό μου κόσμο?
Τότε τι?
Τότε είναι το τέλος?
..και αν φτάσω στο τέλος τι θα γίνει?
Φοβάμαι μήπως τρελαθώ..
Αν εκεί που βρίσκεται το τέλος τα άστρα δεν φαίνονται..Αν στη θάλασσα δίπλα δεν μπορώ να ξαποστάσω και να γευτώ την αλμύρα της..Αν ο ήλιος κάθε μου βήμα δεν φωτίζει..Αν το αεράκι δεν μου χτενίζει τα μαλλιά..Αν το χέρι σου το δικό μου δεν κρατά..Τότε ναι!Τότε σίγουρα θα τρελαθώ,γιατί απλά εκεί δεν θα ζω!
Θέλω να ζήσω,τελικά,για κανέναν άλλο λόγο παρά του ότι θέλω να γνωρίσω τον κόσμο.Να εξερευνήσω και να ανακαλύψω.Να μάθω και να διδάξω.Να πάρω και να δώσω.Να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά...Εκεί όπου μόνο εγώ ξέρω ότι υπάρχει οξυγόνο για πνοή..
http://www.youtube.com/watch?v=xZEO1Lug25s

Θέλω να ζω κάθε στιγμή..
Θέλω να κλαίω και να αισθάνομαι λύπη..
Θέλω να χαμογελάω και να αισθάνομαι χαρά...
Πίσω από τα πιο διάπλατα χαμόγελα όμως πάντα κρύβεται ένα δάκρυ που παίζει κρυφτό...
Κάποιες φορές κρύβεται μόνο από κοντινά μας πρόσωπα,κάποιες άλλες πάλι κρύβεται και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αποφεύγουμε να το αντιμετωπίσουμε γιατί φοβόμαστε τον πόνο. Αλλά ο πόνος όλους και όλα βοηθάει,αφού μας κάνει δυνατότερους,απλά εμείς δεν το ξέρουμε ακόμα.Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...
Και αν ακόμα πονάς θέλω να το ξεπερνάς!
Τις σκέψεις όλες πίσω να αφήνεις και να τις εγκαταλείπεις!
Σημασία να μην δίνεις σε ποιον λείπεις!
Πρόσωπα και λόγια διέγραψε τα!
Γιατί μόνο έτσι ζεις! 

http://www.youtube.com/watch?v=xOR2Xkuhdxg
Όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος.Η ουσία είναι αν θα καταφέρεις να περάσεις από την αρχή στο τέλος..Αν θα είσαι τόσο δύνατη ψυχή για να μην τα παρατήσεις και τα τελειώσεις όλα εκεί που μπορείς να παλέψεις λίγο ακόμα..Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως η παράσταση της ζωής σου ρίχνει τίτλους τέλους,πως τιποτα δεν έχει νόημα πια,πως τίποτα δεν αξίζει μια δεύτερη ματιά,μια δεύτερη προσπάθεια.Βλέπεις τα πάντα γύρω σου ανούσια.
Αναρωτήθηκες όμως ποτέ τι σε έφερε σε αυτή τη κατάσταση? Μήπως είναι η μοναξιά? Και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως όντως κάτι λείπει από τη ζωή σου.Κάτι που θέλεις,αλλά δεν έχεις.Τα βάζεις με τον εαυτό σου.Τσατίζεσαι.Κλαις.Αλλά δεν καταφέρνεις τίποτα.Το κενό εξακολουθεί να μην γεμίζει.Η απόγνωση σε πνίγει,δεν αντέχεις άλλο,αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχει η μοναξιά και τα συναισθήματα.Γιατί να αγαπάμε?Γιατί να λατρεύουμε?Γιατί να πονάμε?

Χρυσός κι ασήμι

αγρίμι μες τη νύχτα
ουρλιάζεις δυνατά

Δάκρυα σου στα μαλλιά μου
τα γέλια σου χαρά μου
μα μου στερείς κι αυτά

Ποιος να 'ναι ο λόγος
που ένας θαραλλέος
να κλαίει τόσο πολύ

Ποια να 'ναι η αιτία
που αντί να λες αστεία
ξεσπάς παντού μ' οργή

Δείξε μου τον τρόπο
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ
Μόνο θέλω ακόμα
απ' το δικό σου στόμα
να ακούσω σ' αγαπώ

Πιάνω έναν τόνο
κι ίσως να 'ναι το μόνο
που με πάει μακριά

Λέω μια λέξη
χιονίσει είτε βρέξει
το μέλλον με κοιτά

Θέλω να ζήσω
μα αν δε σ' αγαπήσω
δεν ξέρω αν θα μπορώ

Θέλω να υπάρχω
φιλία μαζί σου να χω
για πολύ καιρό

Δείξε μου τον τρόπο
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ
Μόνο θέλω ακόμα
απ' το δικό στόμα
να ακούσω σ' αγαπώ

http://www.youtube.com/watch?v=Vm80Hkaa1x0

Ανάγκη για ελευθερία

 Ελευθερία,πνοή για ζωή!
Πνοή σημαίνει ψυχή.Η ψυχή έχει ανάγκη για ελευθερία.Όνειρο της είναι να δραπετεύσει και να αιωρείται αιώνια και ελεύθερα σε άγνωστες γωνιές του σύμπαντος..
 Επιθυμία της ψυχής,η αιώνια ελευθερία!Να βρεθεί εκεί όπου τίποτα δεν τη σταματά να κάνει οτιδήποτε χωρίς να εξαρτάται από κανέναν,εκεί όπου τα πάντα θα επιτρέπονται..Επιθυμία της να ανοίξει τα δυο χρυσοστολησμένα και φωτεινά φτερά της και να "πετάξει" μακριά..Μακριά,εκεί που δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει και ούτε χρειάζεται.Ελεύθερη για πάντα.Εκεί όπου θα συναντήσει την αληθινή ευτυχία και ολοκλήρωση.Θα συνεχίσει την πορεία της και θα ολοκληρώσει τις ενέργειες,που καθήκον της είναι να διαπράξει στον φαύλο κύκλο ο οποίος της αντιστοιχεί,στο περιβάλλον όπου εκείνη  διάλεξε.Ήρεμη.Ανακουφισμένη.Καθαρή.Ζωντανή.Γαλήνια.Επουλωμένη.

Μελωδία Ψυχής: Ερωτηματικά..

Μελωδία Ψυχής: Ερωτηματικά..: " http://www.youtube.com/watch?v=nrs6MbACpKA Από μικρό παιδί προσπαθούσα να αναλύσω τον όρο ψυχή που άκουγα από μικρούς και μεγάλους..Ο καιρό..."

Ερωτηματικά..

 http://www.youtube.com/watch?v=nrs6MbACpKA
Από μικρό παιδί προσπαθούσα να αναλύσω τον όρο ψυχή που άκουγα από μικρούς και μεγάλους..Ο καιρός περνούσε κανείς δεν με κάλυπτε,κανείς δεν μου έλεγε κάτι σαφή.Υποθέτω πως αυτό συνέβαινε διότι oύτε και εκείνοι ήξεραν,πιθανόν να βασάνιζαν και εκείνοι τότε τους εαυτούς τους επιχειρώντας να απαντήσουν στο ίδιο ερώτημα που πλήττει ως και τώρα εμένα.Τι είναι ψυχή?
 Επιστήμονες και φιλόσοφοι μας αναλύουν τι είναι,μάλλον και αυτοί πλέον έχουν πειστεί με τα λεγόμενα τους.Εμένα ούτε και αυτά τα μυαλά δεν με καλύπτουν..
 Για' μένα η ψυχή μοιάζει με μια φλόγα που τρεμοπαίζει,πασχίζει να μείνει αναμένει και παλεύει με τον αφηνιασμένο άνεμο!Γιατί η ψυχή είναι καυτή,ισχυρή,επιβλητική σαν τη φωτιά.Για' μένα η ψυχή μοιάζει μ' ένα μικρό κατακίτρινο τριαντάφυλλο στην κορυφή ενός λόφου,μισοξεριζωμένο αλλά τόσο επίμονο που δεν αφήνει τον άνεμο να το πάρει μαζί του!Διότι η ψυχή είναι πανέμορφη,λεπτεπίλεπτη,ευαίσθητη αλλά και αγκαθωτή,όποτε χρειαστεί,σαν ένα τριαντάφυλλο.Ποτέ όμως δεν βρίσκει ελευθερία και ανάπαυση αφού ο λεγόμενος άνεμος είναι πάντα εναντίον της..
Την ψυχή ποτέ κανείς δεν κατάφερε να την εγκλωβίσει.Η ψυχή έχει δημιουργηθεί για να ταξιδεύει,να βολτάρει σε θάλασσες και βουνά,να βρίσκει καταφύγιο σε μέρη που μόνο εκείνη γνωρίζει.Μέρη μαγικά,μέρη φανταστικά,μέρη σαγηνευτικά.
 Πολλοί είναι εκείνοι που επιθυμούν να έρθουν κοντά στη ψυχή.Εκείνο το οποίο για εμένα,τουλάχιστον,κοντεύει να αγγίξει την ψυχή είναι οι μελωδίες!Γίνονται ένα με την ψυχή,ταξιδεύουν μαζί σε μέρη απόμερα και μακρινά,μέρη μυστικά.Η ψυχή είναι απαλή σαν τις μελωδίες,μέσα από αυτές η ψυχή "χρωματίζεται",αποκτά ενδιαφέρον και έναν συνταξιδιώτη στα μακρινά ταξίδια της.. αφού μια φυλακισμένη και μοναχική ψυχή είναι νεκρή ψυχή!!