Δάκρυ

Συννεφιασμένο απόγευμα..
Και η φύση κλαίει μαζί μου.
Τα δάκρυα μου,ασήκωτα πάνω στα μαγουλά μου,χύνονται ποτάμι και γίνονται ένα με τις βαριές στάλες νερού από τα ουράνια.
Οι ουρανοί κλαίνε για το στεναγμό μου.
Επιτέλους!
Κάποιος πονάει μαζί μου!Κάποιος ξεσπά όταν ξεσπώ!
Και τώρα..τέλος!
Τέλος τα υγρά μάτια,τέλος οι αλμυρές ουρανοσταλμένες σταγόνες..
Τα δάκρυα είναι όνειρα,όνειρα ανεκπλήρωτα,όνειρα πολυταξιδεμένα σε άλλες διαστάσεις..Σε ουράνιες διαστάσεις!